പാണ്ടമ്പറമ്പത്തു കോടന്‍ഭരണിയിലെ ഉപ്പുമാങ്ങ

ഈ ഉപ്പുമാങ്ങ വളരെ പ്രസിദ്ധമായിട്ടുള്ളതാണെങ്കിലും ഇതിന് അനന്യസാധാരണമായ ഈ വിശേ‌ഷമുണ്ടാകുവാനുള്ള കാരണവും മേല്പറഞ്ഞ ഭരണിയുടെ ആഗമവും കേട്ടിട്ടുള്ളവര്‍ അധികമുണ്ടെന്നു പറയുന്നില്ല. അതിനാല്‍ അവയെ ചുരുക്കത്തില്‍ ചുവടെ വിവരിക്കുന്നു. പാണ്ടമ്പറമ്പത്തുഭട്ടതിരിയുടെ ഇല്ലം ബ്രിട്ടീ‌ഷിലാണ്. ഇപ്പോള്‍ അവിടെ സാമാന്യം ധനപു ഷ്ടിയുണ്ടെങ്കിലും ആ തറവാടു മുമ്പൊരു കാലത്ത് വളരെ ദാരിദ്യ്രമുള്ളതായിരുന്നു. നിത്യവൃത്തിക്കുപോലും യാതൊരു നിവൃത്തിയുമില്ലാതെ വളരെ വി‌ഷമിച്ചുകൊണ്ടാണ് ഇരുന്നിരുന്നത്. അങ്ങനെയിരിക്കുന്ന കാലത്ത് ചീനത്തുകാരന്‍ ഒരു കപ്പല്‍ക്കചവടക്കാരന്‍ അവന്റെ കപ്പലില്‍ വിലപിടിച്ച അനേകം സാമാനങ്ങള്‍ കയറ്റിക്കൊണ്ടു കച്ചവടത്തിന്നായി പുറപ്പെട്ടു. ദൈവഗത്യാ മധ്യേമാര്‍ഗം ആ കപ്പല്‍ ഉടഞ്ഞുപോയതിനാല്‍ അതിലുണ്ടായിരുന്ന മിക്ക സാധനങ്ങളും ന ഷ്ടപ്പെട്ടുപോയി. കപ്പലിലുണ്ടായിരുന്ന അനേകം ജനങ്ങളും ചരമഗതിയെ പ്രാപിച്ചു. ചിലരെല്ലാം പത്തേമാരികളിലായിട്ടും നീന്തിയും മറ്റും കരയ്ക്കു കയറി രക്ഷപ്പെട്ടു. ആ കൂട്ടത്തില്‍ കപ്പലിന്റെ ഉടമസ്ഥനും ഒരു പത്തേമാരിയില്‍ കയറി കൈവശം കിട്ടിയ പത്ത് ചീനബ്ഭരണികളും അതില്‍ കയറ്റി ഒരു വിധം കരയ്ക്കടുത്തു കണ്ട ഒരു ഗൃഹത്തിലേക്കു ചെന്നു. അതു സാക്ഷാല്‍ പാണ്ടമ്പറമ്പത്തു ഭട്ടതിരിയുടെ ഇല്ലമായിരുന്നു. അന്ന് ആ ഇല്ലം വളരെ ചെറിയതും ഉള്ളതുതന്നെ പഴക്കംകൊണ്ടും സാമാന്യംപോലെ കെട്ടി സൂക്ഷിക്കായ്കയാല്‍ വീണിടിഞ്ഞും മഹാമോശമായിരുന്നു.

ഈ കചവടക്കാരന്‍ മുറ്റത്തു ചെന്ന് നിന്നുകൊണ്ട് "ഇവിടെ ആരാ ഉള്ളത്? ഇവിടെയൊന്നു കാണട്ടെ" എന്ന് ഉറക്കെ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു. അപ്പോള്‍ അവിടെ ഗൃഹസ്ഥനായ ഭട്ടതിരിക്കും അന്തര്‍ജനത്തിനും നാലഞ്ചു കിടാങ്ങള്‍ക്കും കൂടി ഇരുനാഴി അരിയിട്ടു കഞ്ഞിവെച്ചുണ്ടാക്കി, ഗൃഹസ്ഥന്‍ കഞ്ഞി കുടിക്കാനായി ഇരിക്കാന്‍ ഭാവിക്കയായിരുന്നു. കച്ചവടക്കാരന്‍ വിളിക്കുന്നതുകേട്ട ഉടനെ ഭട്ടതിരി പുറത്തേക്കു വന്നു. അപ്പോള്‍ കച്ചവടക്കാരന്‍ "ഞാന്‍ ചീനത്തുകാരനായ ഒരു കപ്പല്‍കചവടക്കാരനാണ്.

എന്റെ കപ്പല്‍ ചേതംവന്നുപോയി. കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന വേലക്കാരും ഒക്കെ മരിച്ചുപോയി. ഞാന്‍ഭക്ഷണം കഴിച്ചുട്ടു നേരത്തോടുനേരം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അതിനാല്‍ എനിക്കു ഭക്ഷിപ്പാന്‍ വല്ലതും തന്നാല്‍ കൊള്ളാം" എന്നു പറഞ്ഞു. ഇപ്രകാരം ആ കച്ചവടക്കാരന്റെ ദീനവചനങ്ങളെ കേള്‍ക്കുകയും പാരവശ്യത്തെ കാണുകയും ചെയ്തിട്ട് ആര്‍ദ്രമാനസനായി ഭവിച്ച ആ ഭട്ടതിരി ഉടനെ അകത്തേക്കുപോയി ആ ഉണ്ടായിരുന്ന കഞ്ഞി എടുത്തുകൊണ്ടുവന്ന് കച്ചവടക്കാരനു വിളമ്പിക്കൊടുത്തു. കച്ചവടക്കാരന്‍ കഞ്ഞി കുടി കഴിഞ്ഞതിന്റെശേ‌ഷം ഭട്ടതിരിയോട് "അവിടുന്ന് ഇപ്പോള്‍ എനിക്ക് കഞ്ഞി തന്നേ ഉള്ളൂ എന്നു വിചാരിക്കേണ്ട. ഇതുകൊണ്ട് എന്റെ പ്രാണരക്ഷ ചെയ്കയാണ് ചെയ്തത്. ഈ കഞ്ഞിയുടെ സ്വാദ് wാന്‍ ചത്താലും മറക്കുന്നതല്ല. ഈ ഉപകാരത്തിനു തക്കതായ പ്രതിഫലം തരുന്നതിനു ഞാന്‍ശക്തനല്ല. എങ്കിലും ഞാന്‍സ്വദേശത്തു പോയി തിരിച്ചുവരാന്‍ സംഗതിയായെങ്കില്‍ എന്റെ ശക്തിക്കു തക്ക പ്രതിഫലം ഞാന്‍തരും. പോരാത്തതു ദൈവതും അവിടേക്കു തന്നുകൊള്ളും. എന്നാല്‍ എനിക്കിനി ഇവിടുന്ന് ഒരു സഹായം കൂടി ചെയ്തുതരണം. എന്തെന്നാല്‍ എന്റെ സാമാനങ്ങളെല്ലാം ന ഷ്ടപ്പെട്ടുപോയി. എങ്കിലും പത്തു ചീനബ്ഭരണി കേടുകൂടാതെ കിട്ടീട്ടുണ്ട്. ഞാന്‍ നാട്ടില്‍പ്പോയി തിരിച്ചുവരുന്നതുവരെ അവ ഇവിടെവെച്ചു സൂക്ഷിച്ചുതരണം" എന്നു പറഞ്ഞു. അപ്പോള്‍ ഭട്ടതിരി "ഇവിടെ സ്ഥലം ചുരുക്കമാണ്. എങ്കിലും ഉള്ള സൂക്ഷിച്ചുതരാം. ഭരണിയില്‍ വിലപിടിപ്പുള്ള സ്ഥലം കൊണ്ടു സാധനമൊന്നുമില്ലല്ലോ. അങ്ങനെ വല്ലതുമുണ്ടെങ്കില്‍ ഇവിടെ വെക്കാന്‍ പാടില്ല. ഇല്ലം ഒട്ടും ഉറപ്പിലാത്തതാണ്" എന്നു പറഞ്ഞ്.

കച്ചവടക്കാരന്‍: വിലപിടിപ്പുള്ള സാമാനങ്ങളൊന്നുമില്ല. അതിലൊക്കെ തുവരപ്പരിപ്പു നിറച്ചിട്ടുണ്ട്, അത്ര ഉള്ളൂ."

ഭട്ടതിരി: എന്നാല്‍ വിരോധമില്ല.


ഉടനെ കച്ചവടക്കാരന്‍ ഭരണികള്‍ പത്തും അടച്ചുകെട്ടി മുദ്രയുംവെച് എടുപ്പിച് ഇലത്തു പുരയ്ക്കകത്തു കൊണ്ടുചെന്നു വെപ്പിചു

ഭട്ടതിരിയോടു യാത്രയും പറഞ്ഞു പോവുകയും ചെയ്തു. പിന്നെ കുറഞ്ഞോരു ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒരു ദിവസം ആ ഇല്ലത്തുള്ളവര്‍ക്കു ഭക്ഷണത്തിനു യാതൊരു നിവൃത്തിയുമില്ലാതെവന്നു കൂടി. ഉച്ചതിരിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും കുട്ടികളെല്ലാം വിശപ്പു സഹിക്കാന്‍ പാടിലാതെ കരഞ്ഞുകൊണ്ടു കിടന്നുരുണ്ടുതുടങ്ങി. ഗൃഹസ്ഥനും

അന്തര്‍ജനവും വിശപ്പുകൊണ്ടും കിടാങ്ങളുടെ പാരവശ്യം കണ്ടിട്ടും ആകപ്പാടെ വളരെ വി‌ഷണ്ണരായിത്തീര്‍ന്നു. അപ്പോള്‍ അന്തര്‍ജനം "ചീനത്തുകാരന്റെ ആ ഭരണികളില്‍ തുവരപ്പരിപ്പാണെന്നല്ലേ പറഞ്ഞത്? നമുക്ക് ഒരു ഭരണിയില്‍ നിന്ന് കുറച് പരിപ്പെടുത്തു വെച് ഈ കുട്ടികള്‍ക്ക് കുറേശ്ശെ കൊടുത്തെങ്കിലോ? ഇപ്പോള്‍ ഇവര്‍ക്കു എന്തു കൊടുത്താലും തിന്നോളും. ഇവര്‍ അത്രയ്ക്കു വി‌ഷമിച്ചു. നമുക്കൊന്നുമില്ലെങ്കില്‍ വേണ്ട. ഒന്നും അറിയാറായിട്ടില്ലാത്ത ഈ കുട്ടികള്‍ക്ക് ഇനിയും ഒന്നും കൊടുക്കാത്തതും ക ഷ്ടമല്ലേ? നേരം പത്തു നാഴികപ്പകലായലോ?" എന്നു പറഞ്ഞു.

ഭട്ടതിരി: പറഞ്ഞതൊക്കെ ശരിയാണ്. എനിക്കും വിശപ്പ് സഹിക്കാന്‍ വഹിയാതെയായിരിക്കുന്നു. അവിടെയും അങ്ങനെതന്നെ ആയിരിക്കു മല്ലോ. എങ്കിലും മറ്റൊരാള്‍ നമ്മെ വിശ്വസിച്ചു സൂക്ഷിക്കാനായി വെച്ചിരിക്കുന്ന സാമാനം ഉടമസ്ഥന്റെ അനുവാദം കൂടാതെ നാമെടുക്കുന്നതു ശരിയാണോ? മരിച്ചാലും വിശ്വാസവഞ്ചന ചെയ്യരുത്.

അന്തര്‍ജനം: ഈ കൂട്ടികളുടെ പ്രാണരക്ഷയ്ക്കായിട്ട് അതില്‍നിന്ന് കുറചു പരിപ്പെടുത്താല്‍ നമുക്ക് ഒരു പാപവും വരികയില. പിന്നെ ആ

കച്ചവടക്കാരന്‍ വരുമ്പോഴേക്കും അത്രയും പരിപ്പ് നമുക്ക് എങ്ങനെയെങ്കിലും ഉണ്ടാക്കി അതിലിട്ട് നിറച്ചുവയ്ക്കുകയും ചെയ്യാം. അതില്ലെങ്കില്‍തന്നെയും നമ്മുടെ പരമാര്‍ഥം അറിഞ്ഞാല്‍ അവനൊരു വിരോധവും തോന്നുകയില്ല. അവനും ഒരു മനു‌ഷ്യനല്ലേ? വിശന്നാലുള്ള ദണ്ഡം അവനും അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടല്ലോ.."

എന്തിനു വളരെപ്പറയുന്നു. ഇങ്ങനെ വളരെ നേരത്തെ വാഗ്വാദം കഴിഞ്ഞതിന്റെശേ‌ഷം ഭട്ടതിരി ഒരു ഭരണിയഴിച്ചു കുറച്ചു പരിപ്പ് എടുക്കുക തന്നെയെന്നു തീര്‍ച്ചപ്പെടുത്തി പുരയ്ക്കകത്തു ചെന്ന് ഒരു ഭരണിയുടെ മുദ്ര പൊട്ടിച്ചു കെട്ടഴിച്ചു ഭരണിക്കകത്തു കയ്യിട്ടു പരിപ്പു വാരിയെടുത്തു. ഉടനെ അത് തുവരപ്പരിപ്പു മാത്രമല്ലെന്നു തോന്നുകയാല്‍ അദ്ദേഹം വെളിച്ചത്തു കൊണ്ടുവന്നുനോക്കി. അപ്പോള്‍ അത് തുവരപ്പരിപ്പും ചില സ്വര്‍ണ്ണനാണയങ്ങളുമായിരുന്നു. പിന്നെ പുരയ്ക്കകത്ത് ഇരുട്ടായതിനാല്‍ ഒരു വിളക്കു കൊളുത്തിക്കൊണ്ടുചെന്നു നോക്കിയപ്പോള്‍ ഭരണിനിറച്ചു സ്വര്‍ണ്ണനാണയങ്ങള്‍ ഇട്ടു മീതെ മാത്രം കുറേശ്ശെ തുവരപ്പരിപ്പ് ഇട്ടിട്ടേ ഉള്ളൂ എന്നു മനസ്സിലായി. പത്തു ഭരണികളും പരിശോധിച്ചപ്പോള്‍ എല്ലാം അങ്ങനെ തന്നെ ആയിരുന്നു. ഒമ്പതു ഭരണികളും അദ്ദേഹം പൂര്‍വസ്ഥിതിയില്‍ത്തന്നെ അടച്ചു മുദ്രയിട്ടുവെച്ചു. ഒരു ഭരണിയി!ല്‍നിന്ന് ഒരു പവന്‍ എടുത്തുകൊണ്ടുപോയി വിറ്റു കുറെ അരിയും കറിക്കോപ്പുകളും ശേ‌ഷം പണവും വാങ്ങി ഇല്ലത്തു വന്നു. ഉടനെ അന്തര്‍ജനം എല്ലാം വെച്ചുണ്ടാക്കി കുട്ടികള്‍ക്കൊക്കെ ചോറു കൊടുത്തു. പിന്നെ ആ ദമ്പതിമാരും ഊണു കഴിച്ചു.

ഇങ്ങനെ കുറച്ചു ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഭട്ടതിരി വിചാരിച്ചു. "ഏതെങ്കിലും വിശ്വാസവഞ്ചന ചെയ്കയെന്നുള്ളത് ഇവിടെക്കഴിഞ്ഞു. ഇനി ഈ ദാരിദ്യ്രദുഃഖം അനുഭവിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നിട്ടു പ്രയോജനമൊന്നുമില്ല. അതിനാല്‍ ഇനി സുഖമായിട്ടിരിക്കാനുള്ള മാര്‍ഗം നോക്കണം. ആ കച്ചവടക്കാരന്‍ വരാന്‍ കുറച്ചു താമസിച്ചു എങ്കില്‍ എല്ലാം ശരിയായിക്കൊടുക്കുകയും ചെയ്യാം" എന്നിങ്ങനെ വിചാരിച്ചു നിശ്ചയിച്ചിട്ട് ആ ഭരണിയില്‍നിന്ന് ഏതാനും ദ്രവ്യമെടുത്ത് അതികേമമായി എട്ടുകെട്ടോളം മാളികയോടും കൂടി ഒരിലം പണിയിചു. ശേ‌ഷം ആഭരണിയിലുണ്ടായിരുന്ന മുതലിനു വസ്തുക്കളും ഭരണി, പാത്രങ്ങള്‍ മുതലായവയും സമ്പാദിച്ചു. അങ്ങനെ കുറച്ചു ദിവസംകൊണ്ട് അദ്ദേഹം ഒരു വലിയ ദ്രവ്യസ്ഥനായിത്തീര്‍ന്നു. പരമാനന്ദമായി സകലചെലവും കഴിചു പ്രതിവത്സരം പന്തീരായിരം രൂപ മിച്ചമുണ്ടായിത്തുടങ്ങി. ആ മിച്ചംവരുന്ന മുതലിനു സ്വര്‍ണനാണയങ്ങള്‍ വാങ്ങി താന്‍ എടുത്ത ഭരണി നിറച്ചു തുടങ്ങി. അങ്ങനെ അഞ്ചെട്ടുകൊല്ലം കൊണ്ട് അദ്ദേഹം ആ ഭരണി പൂര്‍വ്വസ്ഥിതിയില്‍ നിറച്ച് അടച്ചുകെട്ടി മുദ്രയിട്ടുവെച്ചു. പിന്നെ ആ പത്തു ഭരണികളുടെ വലിപ്പത്തില്‍ ഒന്നുപാതി വീതം വലിപ്പമുള്ള പത്തു ഭരണികള്‍ കൂടി അദ്ദേഹം വിലയ്ക്കു വാങ്ങി. അവയിലും സ്വര്‍ണനാണയങ്ങള്‍ നിറച്ച് അവയും അടച്ചുകെട്ടി മുദ്രയിട്ടുവെച്ചു. അപ്പോഴേക്കും ആ കച്ചവടക്കാരന്‍ വേറെ ഒരു കപ്പലില്‍ സാമാനങ്ങളും കയറ്റി ആ ദിക്കില്‍ വന്നടുത്തു. അപ്പോള്‍ അവന്‍ പോയിട്ടു പന്ത്രണ്ടു കൊല്ലം കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അവന്‍ കരയ്ക്കിറങ്ങി, താന്‍ ഭരണികള്‍ സൂക്ഷിക്കാന്‍ വെച്ചിരുന്ന ഇല്ലം അന്വേ‌ഷിച്ചു പുറപ്പെട്ടു. ആ സ്ഥലത്തു വന്നു നോക്കിയപ്പോള്‍ ഇല്ലത്തിന്റെ സ്വഭാവം ആകപ്പാടെ മാറിക്കണ്ടതുകൊണ്ട് അവനു വളരെ സംശയമായിത്തീര്‍ന്നു. പിന്നെ ചിലരോടു ചോദിച്ചപ്പോള്‍ ആ ഇല്ലം ഇതുതന്നെയാണെന്നും അതിയ്യിടെ പുത്തനായി പണികഴിപ്പിച്ചതാണെന്നും ഭട്ടതിരിക്ക് ഒരു നിധി കിട്ടിയതിനാലാണ് ദാരിദ്യ്രമൊക്കെത്തീര്‍ന്നതെന്നും ഇപ്പോള്‍ അവിടെ സ്വത്തു ധാരാളമായിപ്പോയി എന്നും മറ്റും പറഞ്ഞു. അതു കേട്ടപ്പോള്‍ നിധി കിട്ടിയെന്നു പറയുന്നതു ഭോ‌ഷ്കാണെന്നും ഇതെല്ലാം തന്റെ ഭരണിയിലുണ്ടായിരുന്ന മുതല്‍കൊണ്ട് സമ്പാദിച്ചതാണെന്നും കച്ചവടക്കാരന്‍ തീര്‍ച്ചപ്പെടുത്തി. ഈ സ്ഥിതിക്കു തന്റെ മുതല്‍ കിട്ടുന്ന കാര്യം പൂജ്യം തന്നെ എന്നും അവന്‍ നിശ്ചയിചു. എങ്കിലും ഭട്ടതിരിയെക്കണ്ട് ഒന്നു ചോദിച്ചേക്കാം. തരുന്നു എങ്കില്‍ തരട്ടെ, ഇല്ലെങ്കില്‍ വേണ്ടാ എന്നു വിചാരിച്ച് ആ കച്ചവടക്കാരന്‍ ഇല്ലത്തു ചെന്ന് മുറ്റത്തു നിന്നുംകൊണ്ട് "ഇവിടത്തെ തിരുമേനി ഇവിടെയുണ്ടോ?" എന്നു ചോദിച്ചു. അപ്പോള്‍ ഭട്ടതിരി മാളികയില്‍ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. കച്ചവടക്കാരന്റെ ഒച്ച കേട്ടപ്പോള്‍ ആളറിയുകയാല്‍ ഉടനെ അദ്ദേഹം താഴെയിറങ്ങിവന്നു. കച്ചവടക്കാരനെ വളരെ ആദരവോടുകൂടി വിളിച്ചു തന്റെ പടിപ്പുര മാളികയില്‍ കൊണ്ടുചെന്നു കസേര കൊടുത്തിരുത്തി, താനും ഇരുന്നിട്ടു കുശലപ്രശ്നാദികളെലാം ചെയ്തു. പിന്നെ ആ കചവടക്കാരനും കൂടെ വന്നിരുന്നവര്‍ക്കും അതികേമമായി ഒരു വിരുന്നുസല്ക്കാരവും കഴിച്ചതിന്റെ ശേ‌ഷം ഭട്ടതിരി പറഞ്ഞു, "ഞാന്‍നിങ്ങളുടെ അനുവാദമ് കൂടാതെ ഇവിടെ സൂക്ഷിക്കാനായി വെച്ചിരുന്ന മുതലില്‍നിന്നു സ്വല്പമെടുത്തു ചില കൈകാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്തു. അങ്ങനെ ചെയ്വാന്‍ സംഗതിയായത് എന്റെ ദാരിദ്യ്രദുഃഖത്തിന്റെ ശക്തി നിമിത്തമാണ്. എങ്കിലും എന്റെ പ്രവൃത്തി ന്യായവിരോധമായിട്ടുള്ളതാണെന്ന് ഞാന്‍സമ്മതിക്കുന്നു. ആ തെറ്റിനെ നിങ്ങള്‍ ക്ഷമിച്ച് എനിക്ക് മാപ്പു തരണമെന്നു അപേക്ഷിക്കുന്നു. ഇപ്പോള്‍ നിങ്ങളുടെ മുതല്‍ പലിശയോടുകൂടി ഇവിടെ തയ്യാറുണ്ടുതാനും." ഇത്രയും പറഞ്ഞതിന്റെശേ‌ഷം കചവടക്കാരന്റെ പത്തു ഭരണികളും അതോടുകൂടി താന്‍ ശേഖരിച്ചുവെച്ചിരുന്ന ചെറിയ ഭരണികള്‍ പത്തും എടുപ്പിച്ചു പുറത്തു വരുത്തിവെച്ചു. അപ്പോള്‍ കച്ചവടക്കാരന്‍ "wാനിവിടെ പത്തു ഭരണി മാത്രമേ വെച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ഈ ചെറിയ ഭരണികള്‍ എന്റെ വകയല. ഇതിന്റെ കൂടെ അതുകൂടി കൊണ്ടുവന്നു വെച്ചിരിക്കുന്നതെന്തിനാണ്?" എന്നു ചോദിച്ചു.

ഭട്ടതിരി: നിങ്ങള്‍ ഈ മുതല്‍ ഇവിടെ ഏല്പിച്ചിട്ടു പന്ത്രണ്ടുകൊല്ലം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. മുതലിന് അരവാശി പലിശ കൂട്ടി തരേണ്ടതാണല്ലോ.

കച്ചവടക്കാരന്‍: സൂക്ഷിക്കാന്‍ തന്ന മുതലിനു സൂക്ഷിപ്പുകൂലി അങ്ങോട്ടു തരികയല്ലാതെ പലിശ ഇങ്ങോട്ടു വാങ്ങുക ന്യായമല്ല. അതിനാല്‍ ഈ പലിശ ഞാന്‍വാങ്ങുന്നതല്ല.

ഭട്ടതിരി: എനിക്കിപ്പോള്‍ കൊല്ലത്തില്‍ ചെലവു കഴിച്ചുഉറുപ്പിക ബാക്കിയാകുന്നുണ്ട്. പന്തീരായിരത്തില്‍ കുറയാതെ അത്രയ്ക്കുള്ള വസ്തുക്കളും ഈ കാണുന്ന ഇല്ലവും എന്നുവേണ്ടാ എന്റെ സര്‍വസ്വവും നിങ്ങളുടെ മുതല്‍ കൊണ്ടുണ്ടായതാണ്. അനുവാദം കൂടാതെ നിങ്ങളുടെ മുതലെടുത്തു കൈകാര്യം ചെയ്തതിനായി ഒരു പ്രായþിത്തമായിട്ടെങ്കിലും ഈ ചെറിയ ഭരണികള്‍കൂടെ നിങ്ങള്‍ സ്വീകരിക്കണം. അല്ലെങ്കില്‍ എനിക്കു വളരെ വ്യസനമാണ്.

കച്ചവടക്കാരന്‍: wാനിവിടെ കൊണ്ടുവന്നുവെച്ച പത്തു ഭരണികളും പൂര്‍വസ്ഥിതിയില്‍ ഇപ്പോഴും ഇരിക്കുന്നുണ്ട്. അതില്‍ എനിക്കു യാതൊരു ന ഷ്ടവും വരുത്തിയിട്ടില്ല. പിന്നെ ഇവിടേക്കു കുറച്ചു സമ്പാദ്യമുണ്ടായത് ഇവിടത്തെ ഭാഗ്യവും ഉXാഹവുംകൊണ്ടെന്നല്ലാതെ വിചാരിപ്പാനില്ല. ഇവിടേക്ക് അപ്രകാരമുണ്ടായ മുതലെല്ലാം ഇവിടുത്തെ സ്വന്തം തന്നെയാണ്. അതിനാല്‍ ബ്രഅസ്വം ഒരിക്കലും wാന്‍ സ്വീകരിക്കുന്നതല്ല. വെറുതെ ഞാന്‍ബ്രഅസ്വം സ്വീകരിച്ചാല്‍ എനിക്കുള്ള ശേ‌ഷം മുതല്‍കൂടി നശിചുപോകും.

ഇങ്ങനെ അവര്‍ തമ്മില്‍ വളരെ വാഗ്വാദം കഴിഞ്ഞതിന്റെ ശേ‌ഷം ചെറിയ ഭരണികള്‍ പത്തും ഭട്ടതിരി തിരിയെ എടുപ്പിച്ച് അകത്തുതന്നെ കൊണ്ടുചെന്നു വെപ്പിചു. അതിന്റെ ശേ‌ഷം ആ കചവടക്കാരന്‍ പൂവും നീരും വെറ്റിലയും പാക്കും കൂട്ടി തന്റെ സ്വന്തം ഭരണിയി!ല്‍ ഒന്നു ഭട്ടതിരിക്കു ദാനമായി കൊടുത്തു. അതു വാങ്ങുന്നതിനും ഭട്ടതിരി വളരെ വിസമ്മതിച്ചു. എങ്കിലും കച്ചവടക്കാരന്റെ നിര്‍ബന്ധം നിമിത്തം ഒടുക്കം വാങ്ങി. ആ ഭരണിയാണ് "കോടന്‍ഭരണി" അതിന്റെ വായല്പം കോടീട്ടുള്ളതിനാലാന് അതിന് ഈ പേരു സിദ്ധിച്ചത്. ദാനം ചെയ്തു കഴിഞ്ഞതിന്റെ ശേ‌ഷം കചവടക്കാരന്‍ "അലയോ മഹാബ്രാഅണാ! ഈ ഭരണി കുറച്ചു കോട്ടമുള്ളതാണെങ്കിലും വളരെ ഐശ്വര്യവും വിശേ‌ഷവുമുള്ളതാണ്. ഈ ഭരണി ഇരിക്കുന്ന ദിക്കില്‍ ദാരിദ്യ്രം എന്നുള്ളത് ഒരിക്കലും ഉണ്ടാവുകയില്ല. എന്നു മാത്രമല്ല ഇതില്‍ മാങ്ങ ഉപ്പിലിട്ടാല്‍ അനിതരസാധാരണമായ ഒരു സ്വാദുണ്ടായിരിക്കയും ചെയ്യും എന്നും പറഞ്ഞ് തൊഴുത് അത്യന്തം സന്തോ‌ഷത്തോടുകൂടി ഒന്‍പതു ഭരണികളും എടുപ്പിചുകൊണ്ട് കചവടക്കാരന്‍ പോവുകയും ചെയ്തു.

ഭട്ടതിരി ആ ചെറിയ ഭരണികളും കോടന്‍ഭരണിയിലുണ്ടായിരുന്ന ദ്രവ്യം മറ്റൊരു ഭരണിയിലാക്കി അതും തന്റെ നിലവറയില്‍ സ്ഥാപിച്ചു. ആ പതിനൊന്നു നിക്ഷേപങ്ങളും ഇന്നും അവിടെയിരിക്കുന്നുണ്ടെന്നാണ് കേള്‍വി. പിന്നെ ആണ്ടുതോറും കോടന്‍ഭരണിയില്‍ മാങ്ങ ഉപ്പിലിടുകയും തുടങ്ങി. ആ ഭരണിയില്‍ മാങ്ങ ഉപ്പിലിട്ടാല്‍ എത്രനാള്‍ കഴിഞ്ഞാലും മാങ്ങയുടെ പച്ചനിറം മാറുകയില്ല. അതിന്റെ സ്വാദ് ഇന്ന പ്രകാരമെന്ന് അനുഭവിച്ചിട്ടുള്ളവര്‍ക്കറിയാമെന്നല്ലാതെ പറഞ്ഞറിയിക്കുന്ന കാര്യം പ്രയാസം. അമൃതതുല്യമെന്നു പറഞ്ഞാല്‍ മതിയോ എന്നു സംശയമാണ്. രുചിക്ഷയം നിമിത്തം ജലപാനംപോലും കഴിക്കാന്‍ പാടില്ലാതെ കിടക്കുന്നവര്‍ക്ക് ആ മാങ്ങയുടെ ഒരു ക‌ഷണം കൊടുത്താല്‍ അപ്പോള്‍ നിശ്ചയമായിട്ടും മുന്നാഴിയരിയുടെ ചോറുണ്ണും. അത്രയുണ്ട് അതിന്റെ സ്വാദ്. ഈ മാങ്ങയെക്കുറിച്ച് കേട്ടിട്ടുള്ള ഒരു കഥകൂടി പറയാം.

കൊല്ലം തൊള്ളായിരത്തെഴുപത്തുമൂന്നാമാണ്ടു നാടു നീങ്ങിയ മഹാരാജാവു തിരുമനസ്സുകൊണ്ടു രാജ്യം വാണുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ ഒരു മുറജപക്കാലത്ത് ഒരു ദിവസം നമ്പൂരിമാര്‍ അത്താഴമുണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന സമയം അത്താഴത്തിന്റെ വെടിപ്പും കേമത്തവും കൊണ്ട് ഒരു നമ്പൂരി മറ്റൊരു നമ്പൂരിയോട് "എടോ! എന്താ അത്താഴം കേമംതന്നെ, അല്ലേ? ഇങ്ങനെ മറ്റൊരു സ്ഥലത്തു നടക്കാന്‍ പ്രയാസമുണ്ട്. അങ്ങനെയല്ലോ?" എന്നു ചോദിച്ചു. അപ്പോള്‍ മറ്റേ നമ്പൂരി, "അങ്ങനെ തന്നെ, അങ്ങനെതന്നെ, സംശയമില്ല. എങ്കിലും ആ പാണ്ടമ്പറത്തെ ഉപ്പുമാങ്ങയുടെ ഒരു ക‌ഷണംകൂടിയുണ്ടായിരുന്നു എങ്കില്‍ ഒന്നുകൂടി ജാത്യമായേനേ. ആ ഒരു കുറവേ ഉള്ളൂ" എന്നു പറഞ്ഞു. ആ സമയം തിരുമനസ്സുകൊണ്ടു കോവിലെഴുന്നള്ളി പ്രദക്ഷിണമായി പോവുക യായിരുന്നു. നമ്പൂരിമാര്‍ തിരുമനസ്സിനെ കണ്ടില്ല. എങ്കിലും അവിടുന്ന് ഈ സംഭാ‌ഷണം കേള്‍ക്കുകയും അതു പറഞ്ഞ നമ്പൂരി ഇന്നാരാണെന്നു മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്തു.

അന്നു രാത്രിയില്‍ത്തന്നെ തിരുമനസ്സുകൊണ്ടു ഗൂടന്മമായി ഒരാളെ അയച്ചു പിന്നത്തെ മുറയായപ്പോഴേക്കും കോടന്‍ഭരണിയിലെ ഉപ്പുമാങ്ങ വരുത്തി, ഒരു ദിവസം അത്താഴത്തിനു പുളി വിളമ്പിച്ചു. അവിടെ മുറജപംവകയ്ക്കായി പലവിധത്തില്‍ ഉപ്പിലിട്ടിട്ടുള്ള മാങ്ങകള്‍ പുളി വിളമ്പിയ കൂട്ടത്തിലാണ് ഇതും വിളമ്പിയത്. കോടന്‍ ഭരണിയിലെ മാങ്ങ വരുത്തിയ കഥ യാതൊരുത്തരും അറിഞ്ഞിരുന്നുമില്ല. എങ്കിലും മേല്പറഞ്ഞ നമ്പൂരി ഈ മാങ്ങാ ക‌ഷണം എടുത്തു കഴിച്ച ഉടനെ "ഓഹോ ആ കുറവും തീര്‍ന്നു. എടാ യോഗ്യാ! നീ ഇവിടെ വന്നുചേര്‍ന്നോ?" എന്നു പറഞ്ഞത്ര. അപ്പോള്‍ അടുക്കലിരുന്ന വേറെ നമ്പൂരി "ഈ മാങ്ങ സാക്ഷാല്‍ കോടന്‍ഭരണിയിലേതാണ്" എന്നു പറഞ്ഞു. തിരുമനസ്സുകൊണ്ട് ആ സമയവും കോവിലെഴുന്നെള്ളീ ട്ടുണ്ടായിരുന്നതിനാല്‍ അതും കേട്ടു. കൊട്ടാരത്തില്‍ എഴുന്നള്ളിയ ഉടനെ ആ നമ്പൂരിയെ വരുത്തി, "അങ്ങേപ്പോലെ സ്വാദറിഞ്ഞു ഭക്ഷിക്കുന്നവര്‍ ചുരുക്കമാണ്" എന്നും മറ്റും സന്തോ‌ഷപൂര്‍വം കല്പിക്കുകയും നമ്പൂരിക്ക്

ഒരു സമ്മാനം കൊടുത്ത് അയയ്ക്കുകയും ചെയ്തു. ഇങ്ങനെയാണ് കോടന്‍ഭരണിയുടെയും അതിലെ മാങ്ങയുടെയും വിശേ‌ഷം. ആ മാങ്ങ ഒരിക്കല്‍ കൂട്ടീട്ടുള്ളവര്‍ അതിന്റെ സ്വാദ് ഒരിക്കലും മറക്കുകയില്ല. ആ കോടന്‍ഭരണീ ആ ഇല്ലത്ത് ഇന്നും ഇരിക്കുന്നുണ്ട്. അതിലെ മാങ്ങയ്ക്കുള്ള അനന്യസാധാരണമായ ആ വിശേ‌ഷം ഇന്നും കണ്ടുവരുന്നുമുണ്ട്.

Posted in: ഐതിഹ്യമാല